Van Mosjoen naar Bodo

Gisteravond nog heerlijk buiten gezeten, wel met vest maar toch. Een eigengemaakte Gintonic gedronken. Spannend boek erbij, lekker genieten en relaxen. En gewoon kunnen lezen in daglicht. Het blijft apart. Het was druk op terras, één of ander feest met veel jongeren die het gezellig hadden. De volgende dag helaas regen en wat kouder. Een tocht van 334 km voor de boeg. Op deze weg, nog steeds de E6, veel tunnels. We rijden nu voor het eerst langs een groot fjord. En continue werkzaamheden aan de weg. Of vernieuwing van asfalt, ook niet verkeerd, of rotsen die uitgehouwen worden. Maar het rijdt redelijk door. Even een koffiepauze in Mo i Rana Stad aan het fjord. Wel minder zicht op het immense ford en de bergen door de regen. Stromend water vanaf de bergen overal, sneeuw ook. In de buurt wordt op diverse plekken ijzererts gewonnen. En we volgen weer een volgende rivier, Langvassaga. De weg aan de ene kant, het spoor aan de andere zijde. Echt niet normaal, we rijden continue over brede kiezelpaden, wat een immens project, de E6 verbreden en verbeteren. Huizen blijven staan, de weg wordt er omheen gebouwd. Zo apart. Net voor de Poolcirkel picknicken in de auto. Te nat om naar buiten te gaan. Helaas. Maar je blijft je ogen uitkijken naar alles wat er om je heen te zien is. En weer verder, alsof je door een maanlandschap rijdt. Overal sneeuw, geen bomen meer en heel koud. 7 graden. Hoogste punt gepasseerd. 692 meter. Door de sneeuw gelopen. Monument bekeken van de Joegoslavische dwangarbeiders, in de Tweede Wereldoorlog door de nazi's gedwongen om het spoor aan te leggen. En weer door. Denk je alleen op de wereld te zijn, verrijst er in één keer een camping. Wie wil daar nu staan. Ijs en ijskoud en geen vertier. We volgen een kolkende rivier. Inmiddels weer bomen, groen en geen sneeuw. We dalen in rap tempo. En jawel hoor, ook weer gewoon huizen. Hier wonen dus weer mensen. Tja, wel erg ver weg van de cultuur. Kunnen wij ons echt niet voorstellen. Ach, misschien heb je dan ook wel minder zorgen om alles wat er in de wereld gebeurt. Inmiddels weer 600 meter gezakt, dus logisch dat er weer wat groeit.
En we vervolgen onze mooie route langs een groot fjord, de Saltsdalsfjorden. Wat een oppervlakte. Op naar ons volgend hotel in Bodo. Een stad met 45.000 inwoners. In 1940 volledig plat gebombardeerd, nu een moderne stad met een civiel en een militair vliegveld. Tevens een belangrijk handels- en verkeersknooppunt en een universiteit, gericht op aquacultuur. En gelukkig op het fjord eindelijk bootjes met vissers. Het valt op dat er zo weinig gedaan wordt op het water. Geen recreatie of vaartocht, maar zal wel met de temperatuur te maken hebben. Misschien als het warmer wordt, zijn de Noren meer op het water.
Nu rijden we alleen nog maar vlak. In de verte nog bergen, naast ons nog steeds fjord en de onafscheidelijke treinrails. Hier eindigt mijn live verslag. We zijn bij ons luxe hotel gearriveerd. Blij dat we dit keer geen campervakantie hebben maar een warm hotel in kunnen. Dalijk restaurant uitzoeken en genieten van alles hier in Noorwegen. Het bevakt ons prima.