Op weg naar Klækken.
7 juli 2017 - Ringerike, Noorwegen
We vertrekken weer vanaf ons hotel. Het gebied is het centrum van de fruitteelt in Harlanger. Dat is ook zichtbaar. Mooie boomgaarden langs onze route.
Gestopt voor de Vøringfoss, de bekendste waterval van Noorwegen, met een totale hoogte van 182 meter. Hij zou heel spectaculair zijn, echter nu niet. Te weinig water wat naar beneden valt.
Door naar Sysendalen, 1160 meter lange dam van het stuwmeer in het Sysendal. Wat een bouwwerk weer, en weer een mooi uitzicht gescoord. Het houdt niet op.
Je moet wel goed zoeken, voordat je het weet, ben je een mooi punt voorbij gereden. Niet echt goed aangegeven, maar dat was ons al eerder opgevallen dat bezienswaardigheden slecht staan aangegeven.
We rijden door een landschap met hoge bergwanden, aanvankelijk nog langs water, fjorden en meren. Geen dorpjes meer, nu heel vlak. Tunnels gehad, op de kaart leken het wel spaghetti bochten. Tunnels volgen elkaar snel op. Wat een bouwkunst. Jammer dat er bij een tunnel geen bouwjaar staat. Of jaren, dat doe je niet even. Inmiddels hoogte van 1247 meter hoog en de temperatuur gezakt naar 10 graden. We rijden weer gelijk aan de sneeuw, in de wolken. Helemaal geen teken van leven, geen dier te bekennen. En dan ineens een hotel aan het meer met een aanlegsteiger met boten, met deze temperaturen het water op. Dan heb je lef! Leuke uitzichtpunten maar om hier nou te picknicken, we wachten even. Langs deze weg staan continue palen om de hoogte van de sneeuw aan te geven. Als je de hoogte van die paal ziet, dan vrees ik het ergste in de winter. Her en der weer wat verdwaalde huisjes of kan je beter hutten zeggen. Helemaal bekleed met gras. We zien zelfs iemand kanoën, daar is moed voor nodig. Toch maar in de auto ons broodje genuttigd, buiten net iets te koud. Komen weer in bewoonde wereld, ik bedoel her en der wat huizen zichtbaar maar velen ook in de bossen verscholen. Tenminste als je het aantal postbussen moet geloven. Maar daar moeten ze dan toch lopend naar toe. Geen wegen te zien, wel wat paadjes. Hoe hebben ze ze ooit kunnen bouwen, en in kunnen richten. Waarschijnlijk toch vakantiewoningen, je kunt hier namelijk fietsen, skiën en wandelen. Wat een business in één keer. Zelfs zien we paarden in een veld. Verderop de manege. Uiteindelijk komen we in Geilo. Een toeristenoord met allerlei mogelijkheden. Ze hebben namelijk 19 skiliften, 29 afdalingen en 130 km langlaufloipes. Eindelijk een trein, zoveel spoor gezien zonder ooit een trein. Geiten en schapen weer gesignaleerd. Nu volop bewoning, steeds meer groene weiden en beschaving. Zelfs weer een kerk en begraafplaats, die misten we al een tijd. Een paar fietsers op die lange vlakte waar het zo koud was, zelfs een groot fietsen verhuurpunt. Nu nog niet zoveel verhuurd, er stonden zoveel fietsen nog. In vakantie tijd moet het hier toch giga druk zijn. Blij dat we er nu zijn.
Nog steeds langs water aan het rijden, het Strandafjord. Wel steeds minder bergen. Ook wordt hier veel hout gekapt.
Temperatuur loopt gelukkig weer op. Nu moeten we toch wel wat gaan doorrijden, 4 uur gereden over 100 km. Gelukkig kunnen we het tempo wat ophogen, alleen staan we nu weer stil, niet duidelijk waarvoor. Oh toch: Tour de France ook in Noorwegen, wel wat geslonken. Een toertocht voor fietsers. Jammer dat ze dat net vandaag doen en niets aankondigen. Inmiddels van de hoofdweg af en via plaatselijke weggetjes, hopelijk weer terug naar de oude route.
Toen toch maar gas erop, onze TomTom geeft langere route aan als de borden langs de weg ons doen geloven. Gelukkig, inmiddels nieuwe weg en nieuwe tunnel. Dat scheelt aanzienlijk, we zijn er namelijk klaar mee. Teveel rijden, te weinig tijd om zoveel moois goed te kunnen zien. Dus keuzes maken, dat houdt in: op naar hotel. Laatste stuk rijden we door een heuvellandschap met hier en daar bergen. Zo apart op één dag zoveel verschillende landschappen. Echt mooi. En eindelijk ons hotel. Klaar voor vandaag. Op naar Oslo morgen. Bedankt weer allemaal voor de gezellige reacties.
Gestopt voor de Vøringfoss, de bekendste waterval van Noorwegen, met een totale hoogte van 182 meter. Hij zou heel spectaculair zijn, echter nu niet. Te weinig water wat naar beneden valt.
Door naar Sysendalen, 1160 meter lange dam van het stuwmeer in het Sysendal. Wat een bouwwerk weer, en weer een mooi uitzicht gescoord. Het houdt niet op.
Je moet wel goed zoeken, voordat je het weet, ben je een mooi punt voorbij gereden. Niet echt goed aangegeven, maar dat was ons al eerder opgevallen dat bezienswaardigheden slecht staan aangegeven.
We rijden door een landschap met hoge bergwanden, aanvankelijk nog langs water, fjorden en meren. Geen dorpjes meer, nu heel vlak. Tunnels gehad, op de kaart leken het wel spaghetti bochten. Tunnels volgen elkaar snel op. Wat een bouwkunst. Jammer dat er bij een tunnel geen bouwjaar staat. Of jaren, dat doe je niet even. Inmiddels hoogte van 1247 meter hoog en de temperatuur gezakt naar 10 graden. We rijden weer gelijk aan de sneeuw, in de wolken. Helemaal geen teken van leven, geen dier te bekennen. En dan ineens een hotel aan het meer met een aanlegsteiger met boten, met deze temperaturen het water op. Dan heb je lef! Leuke uitzichtpunten maar om hier nou te picknicken, we wachten even. Langs deze weg staan continue palen om de hoogte van de sneeuw aan te geven. Als je de hoogte van die paal ziet, dan vrees ik het ergste in de winter. Her en der weer wat verdwaalde huisjes of kan je beter hutten zeggen. Helemaal bekleed met gras. We zien zelfs iemand kanoën, daar is moed voor nodig. Toch maar in de auto ons broodje genuttigd, buiten net iets te koud. Komen weer in bewoonde wereld, ik bedoel her en der wat huizen zichtbaar maar velen ook in de bossen verscholen. Tenminste als je het aantal postbussen moet geloven. Maar daar moeten ze dan toch lopend naar toe. Geen wegen te zien, wel wat paadjes. Hoe hebben ze ze ooit kunnen bouwen, en in kunnen richten. Waarschijnlijk toch vakantiewoningen, je kunt hier namelijk fietsen, skiën en wandelen. Wat een business in één keer. Zelfs zien we paarden in een veld. Verderop de manege. Uiteindelijk komen we in Geilo. Een toeristenoord met allerlei mogelijkheden. Ze hebben namelijk 19 skiliften, 29 afdalingen en 130 km langlaufloipes. Eindelijk een trein, zoveel spoor gezien zonder ooit een trein. Geiten en schapen weer gesignaleerd. Nu volop bewoning, steeds meer groene weiden en beschaving. Zelfs weer een kerk en begraafplaats, die misten we al een tijd. Een paar fietsers op die lange vlakte waar het zo koud was, zelfs een groot fietsen verhuurpunt. Nu nog niet zoveel verhuurd, er stonden zoveel fietsen nog. In vakantie tijd moet het hier toch giga druk zijn. Blij dat we er nu zijn.
Nog steeds langs water aan het rijden, het Strandafjord. Wel steeds minder bergen. Ook wordt hier veel hout gekapt.
Temperatuur loopt gelukkig weer op. Nu moeten we toch wel wat gaan doorrijden, 4 uur gereden over 100 km. Gelukkig kunnen we het tempo wat ophogen, alleen staan we nu weer stil, niet duidelijk waarvoor. Oh toch: Tour de France ook in Noorwegen, wel wat geslonken. Een toertocht voor fietsers. Jammer dat ze dat net vandaag doen en niets aankondigen. Inmiddels van de hoofdweg af en via plaatselijke weggetjes, hopelijk weer terug naar de oude route.
Toen toch maar gas erop, onze TomTom geeft langere route aan als de borden langs de weg ons doen geloven. Gelukkig, inmiddels nieuwe weg en nieuwe tunnel. Dat scheelt aanzienlijk, we zijn er namelijk klaar mee. Teveel rijden, te weinig tijd om zoveel moois goed te kunnen zien. Dus keuzes maken, dat houdt in: op naar hotel. Laatste stuk rijden we door een heuvellandschap met hier en daar bergen. Zo apart op één dag zoveel verschillende landschappen. Echt mooi. En eindelijk ons hotel. Klaar voor vandaag. Op naar Oslo morgen. Bedankt weer allemaal voor de gezellige reacties.
laatste dagen en trouwens bier hier in de reclame 3 kratjes Bavaria 9,99 euro
gr.en PROOST