Van Tromsø naar Alta.

Zo'n 300 km te gaan. We sjouwen ons wat af, in en uit de auto iedere dag. Teveel kleding bij, lange broek en trui is voldoende. Maar we hopen nog steeds op de zon maar tja zal wel edele hoop zijn. Ach geen regen is wel heel veel waard. Gister nog langs stukken natuur gereden waar ze zelfs waarschuwen dat je dit gebied op eigen risico betreedt, wordt namelijk gejaagd. Maar eer we dat bordje vertaald hadden, waren we weer kilometers verder, gelukkig geen verdwaalde kogel gezien. We rijden ook door het gebied van de Sami. Zij zijn van oorsprong jagers en vissers. Vooral rendieren. Een volk wat aanvankelijk volledig afhankelijk was van rendieren, voor voedsel, voedingsstoffen, kleding en warmte. Dit is duizenden jaren zo geweest, tot dat ze in aanraking kwamen met mensen uit het Zuiden. Voorheen volgden zij de rendieren, in de winter leefden zij in huisjes op de toendra, in de zomer leefden zij in tenten ( lavvu's). Zij overschreden grenzen maar behielden hun culturele tradities en dialecten. Inmiddels nomadisch bestaan zo goed alles verdwenen, nu leven zij vooral in boerderijen. En is het geaccepteerd dat zij een eigen identiteit hebben, met hun kleurrijke kleding, ambachten, zang, muziek en theater. Deze zang, zwaar en ritmisch, wordt Joik genoemd. Er is niet veel muziek op de Noorse radio, maar deze muziek komt regelmatig voorbij. Niet mijn ding. Bovenstaande haal ik uit alle boekjes die we bij ons hebben. Niet dat je denkt dat ik zoveel kennis heb. Maar toch wel erg toevallig dat we ineens een klein veldje passeren met winkeltjes en lavvu's, helaas geen foto. Echt jammer want hier was het zichtbaar.
Onze tocht naar Alta heeft 2 oversteken met het veer. Is maar afwachten of je moet wachten. Ach gewoon met de stroom meerijden, je hebt geen andere keus. Zoals Hollanders zijn, dachten wij niet te hoeven betalen totdat we er door anderen op gewezen werden. Er zijn 6 Nederlandse stellen die dezelfde reis doen. Dus kom je deze regelmatig tegen. We rijden alleen maar langs fjorden met veel zicht op bergen met nog steeds sneeuw. Kan natuurlijk ook niet anders. Het is droog, maar geen zon, 12 graden. Soms een zonnestraal, die proberen we dan meteen op de foto vast te leggen. Op een mooi uitzichtspunt gestopt en in de auto onze lunch genuttigd. 100 km gereden in 4 uur tijd. Niet eens zoveel gestopt, even moeten wachten op de ferry. Foto's maken ook stuk minder door de wolken. Wordt weer volop aan de wegen gewerkt. Denk je door een tunnel te kunnen, zijn ze hem aan het ontwikkelen. En een kilometer of 20 verder zie je waar ze moeten komen, daar ook volop aan het werk. Onvoorstelbaar, wat een afstand door de berg heen. Wat een mooie tocht weer. Uitzichten, zo ver alsof je zo de zee op kijkt. Wat een hoeveelheid water, dat kun je je in Nederland niet voorstellen. Maar koud als we weer uitstappen voor de zoveelste foto, dat blijft jammer maar gelukkig geen regen. Snel een kopje koffie boven waar we weer mooie foto's schieten. Dat houdt in: en met de camera, en allebei de mobiels, een selfie en liefst ook nog een panorama foto. Dus als je de foto's ziet, daar is over nagedacht. En dan zijn er ook nog mensen die we met deze koude onze weg met de fiets doen. Diep respect of zelfkastijding? Ongelooflijk. Dus Colien en Joep, aan jullie de eer, de foto's heb ik al gemaakt.
En weer rijden we door landschap met borden overstekend wild, en jawel hoor volop rendieren, op de weg, aan de kant, verderop de berg. Nergens bang voor en fotogeniek. Bij de fjord waar we nu langsrijden, vissersboten en ook weer van die zalmnetten. Eindelijk wat activiteit in het water. Ook niet kunnen stoppen voor de foto. Het gaat allemaal te snel, en op een gegeven moment, wil je ook wel de auto uit. Inmiddels 2800 km achter de rug.
En verspreid wat dorpjes en losse huizen. Je moet wel heel veel van elkaar houden om op zo'n plek je bestaan op te bouwen. Echt in the middle of nowhere. Daar ga je niet ff naar vrienden, de stad in of alsnog een vergeten boodschap halen. Langs het Altafjord komen we Alta binnengereden. Hemelsbreed ben je zo in Alta, alleen er ligt heeeeeeel veel water tussen, dus toch maar de weg gevolgd. Onze Lucie snapt niks van de wegen in Noorwegen, wij wijken continue af. Tunnels, bruggen zijn niet bekend bij onze TomTom. Het verkort wel onze weg maar neemt natuurlijk wel de charme weg van rijden door een mooi landschap op de oude weg.
Mooi hotel, gelukkig iets ruimer dan de vorige. Alta zelf dalijk misschien nog even verkennen, nu rust. Alta ligt aan de Altarivier die uitmondt in de fjord, waar wij deze omheen hebben gereden. Hopelijk kunnen we de rotstekeningen nog bezichtigen, waar Alta om bekend staat. Ze leven hier van de industrie van leisteen een mijnbouw, maar ook landbouw. En blijkbaar is er twee keer per jaar een Samimarkt. Foto's volgen nog. Proost.